1993 ‘’Εικόνες και Μεταμορφώσεις ’’

blank

blank

“ Εικόνες και Μεταμορφώσεις ”
(Christine Colmant Art gallery, 18 Νοεμ. -24 Δεκ.. 1993)

Η μη-απεικόνιση έζησε την εξασθένηση της φόρμας. Ωστόσο τη
βλέπουμε να ξαναγεννιέται σχεδόν παντού χωρίς να έχει τίποτε το
ιδιαίτερα κοινό με τη « θερμή » ή « ψυχρή » αφαίρεση που αποτέλεσε
αντικείμενο ενθουσιασμού για τους φιλότεχνους του μεταπολέμου.
Με αυτό το κείμενο της Danielle Gillemon επιθυμούμε να σας
εκφράσουμε τα συναισθήματά μας για το έργο του Κώστα Ηρακλή
Γεωργίου.

Η νέα αφαίρεση, με την οποία σχετίζεται ο Κώστας Ηρακλής
Γεωργίου, ξεφεύγει από το « ρεπερτόριο » των πατέρων για να βρει
ένα άλλο νόημα. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι πρόκειται
για μια αφαίρεση που έχει τραφεί κρυφά από την αρχαιολογία:
είναι μια καινούργια σύνταξη, που αποτελεί στο εξής μέρος της
ιστορίας.

Οσον αφορά τις φόρμες, διαμελισμένες ήδη από την επιθυμία να
βρεθεί η «διπλή απεικόνιση » των πραγμάτων και να εγγραφεί σε
ένα πολύπλοκο δίκτυο σχέσεων στον περιβάλλοντα χώρο, ο Κώστας
Ηρακλής Γεωργίου αρνείται να καθορίσει το περίγραμμά τους σε
έναν αυστηρό κώδικα για να μη τους στερήσει το νόημά τους.

Στη δουλειά του παρατηρούμε ότι έχει φτάσει με δεξιοτεχνία σε αυτό
προς το οποίο έτεινε: να κρατά τη σκιά των μορφών και των
αντικειμένων που διαποτίζουν το πεδίο παρατήρησής μας, να
μετατρέπει αυτές τις σκιές σε εξωτερικά σχήματα δίνοντάς τους
συμπαγές βάρος και πυκνότητα, έτσι ώστε αυτές οι συνθέσεις να μας
φαίνονται έμψυχες, κατοικημένες.

Στην πραγματικότητα έχουν γίνει σχέσεις δυνάμεων, έκφραση
ζωτικής ενέργειας μέσα από μια φόρμα πολύ γεμάτη, πάντα πιο
πλατιά και εκτεταμένη που είναι η μακρινή αλλά πανταχού παρούσα
ανάμνηση του ανθρώπινου όντος, των αντικειμένων, των τόπων και
των ενδόμυχων αλλά αδιαίρετων δεσμών τους που χθές διατηρούσαν
την προσοχή του.

Ο Κώστας Ηρακλής Γεωργίου κατάφερε να ενώσει δύο χώρους και
δύο μοναδικότητες για να εισάγει νέες σχέσεις επικοινωνίας, να
διευρύνει αυτή την επικοινωνία από τον πίνακα μετατρέποντάς τον
σε ολόκληρη γλώσσα που απευθύνεται τόσο στις αισθήσεις όσο και
στο πνεύμα, γινόμενος πότε σύμβολο, πότε εικόνα.


Silvana Verdiani
Βρυξέλλες 1993